still ill

These days

Κάποιο πρωί σηκώθηκα και δεν βρήκα κανέναν στο σπίτι.Το μήνυμα που είχε αφεθεί στο τραπέζι με ενημέρωσε πως είχαν αναχωρήσει εσπευσμένα για το χωριό.Δεν ήθελα να ξαναγυρίσω στο κρεβάτι.Ανόρεχτα πλύθηκα,έφτιαξα καφέ και άναψα τσιγάρο.Ένιωθα μουδιασμένος,δεν είχα διάθεση να πω οτιδήποτε,αλλά και τι να έλεγα στα άδεια δωμάτια;Τι νόημα έχουν οι λέξεις αν δεν υπάρχει κάποιος να τις ακούσει;
Η σιωπή που επικρατούσε στο διαμέρισμα συνεχίστηκε μέχρι το μεσημέρι.Τα χείλη παρέμεναν σφαλιστά.Δεν είχα όρεξη να ακούσω μουσική,μήπως και με αυτόν τον τρόπο σιγοντάριζα κάποιο τραγούδι.Σκέφτηκα να χτυπήσω στους γείτονες και να τους ζητήσω κάτι,όμως δεν άντεχα τη μιζέρια τους.Αποφάσισα να αρχίσω να μιλάω μόνος μου,μια εμπειρία όμως που είχα στο δρόμο προ πενταετίας,με δύο κορίτσια να γελάνε εις βάρος μου,με απέτρεψε.
Συλλογίστηκα τους μοναχικούς ανθρώπους.Πώς άραγε βιώνουν τις βουβές ώρες της ζωής τους;Τι λένε όταν το σκοτάδι πλημμυρίζει το δωμάτιο;
Θα μπορούσα τώρα εγώ να περάσω μια μέρα χωρίς να εκστομίσω ούτε μια φράση;Μέσα στους τέσσερις τοίχους μού φαινόταν αδύνατο κάτι τέτοιο.Έτσι με το φως των λύκων πήγα μια κοντινή βόλτα στο Θησείο.Είχα προμηθευτεί τσιγάρα, έχοντας αποκλείσει ταυτόχρονα το ενδεχόμενο να καθίσω σε κάποιο μαγαζί και χαμήλωσα το βλέμμα μου μην τυχόν μου μιλήσει κάποιος περαστικός.Στον πεζόδρομο με χτύπησε σαν κύμα η ανθρώπινη βοή.Τράβηξα προς την αντίθετη κατεύθυνση,νιώθοντας εκείνη τη στιγμή αποστροφή για ό,τι μου θύμιζε τους καρεκλοκένταυρους των τηλεοπτικών studios.Έχω απαυδήσει με τα ευκλεή ράκη που παραδόξως γεμίζουν τα ταμεία των καναλιών με την κενότητα των λόγων τους.
Στην ησυχία του Φιλοπάππου θυμήθηκα τα λόγια του Ηλιόπουλου.Αφήστε με μόνο.Σε όλη μου τη ζωή απέφυγα το θόρυβο,ακούγεται να λέει καθώς η καφκική φιγούρα του Δράκου τρεκλίζει στο ασπρόμαυρο χάραμα.
Μάλλον αυτό το αίτημα εδράζεται πλέον στη σφαίρα του ανέφικτου,ίσως και του μη θεμιτού.
Η ώρα περνούσε μέσα στην απόλυτη σιγή.Φοβόμουν μόνο τον εαυτό μου και την καθ'έξιν φωναχτή αφήγηση των σκηνών που διαδραματίζονται εντός μου.Η γαλήνη όμως που με είχε κυριεύσει καθιστούσε απίθανο το ασίγαστο παραμιλητό.Τελικά προδόθηκα από τη συνήθεια μου να τραγουδώ κάποιους στίχους,ως μουσική υπόκρουση των εικόνων που ξετυλίγονται μπροστά μου.Μόνο που τώρα δεν ήταν παραστάσεις αλλά η ίδια η γελοία εμμονή μου.Έτσι,παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής μού ξέφυγαν οι στίχοι της Nico:I've been out walking,I don't do too much talking these days...
Δέχθηκα αγόγγυστα την ήττα μου,δίχως να ξαφνιαστώ.Η ανάγκη της έκφρασης,όπως και αν είναι αυτή,μας ξεπερνά.
Τουλάχιστον με παρηγορούσε η σκέψη πως υπάρχουν ακόμα λόγια που διασώζουν κάτι από το χαμένο στοίχημα της σιωπής.

posted by still ill @ 1:10 PM